περικατάγνυμι

Α

1. συντρίβω κάτι τελείως

2. θραύω, σπάζω κάτι πάνω σε κάτι άλλο («οὐ περικατᾱξαι τὸ ξύλον τύπτοντ' ἐχρῆν τιν' αὐτάς;», Αριστοφ.).

[ΕΤΥΜΟΛ. < περι-* + κατάγνυμι «σπάω»].